Op naar Mykonos
In 2020 en 2021 is de hele wereld in de greep van de Covid pandemie. In die tijd openen we een prachtig restaurant en een gave boutique. Veel lockdowns volgen, alles gaat op slot en er wordt zelfs een avondklok ingesteld. Vaccinaties en boosterprikken volgen en zonder QR-codes kunnen we vrijwel nergens meer heen. Het restaurant en de boetiek moeten dicht, feestjes en bezoeken worden verboden en de hele maatschappij staat op z’n kop. Tot overmaat van ramp worden we gehackt, geblackmaild en gechanteerd door (dat zal later blijken) cybercriminelen uit Egypte. Een ware nachtmerrie.

Als we na een zwaar jaar na de opening van het restaurant en de boetiek 11 daagjes op reis mogen zijn we in de wolken. We snakken naar lucht en vinden rust en vertier op het mooie Mykonos en Paros. Is het bij ons al koud en nat herfstweer, op de Griekse eilanden is het heerlijk vertoeven. Met een temperatuurtje van 26-32 graden perfect om te reizen en te genieten van zwoele Griekse (nazomer) avonden. Met onze voeten in het warme zand genieten we van prachtige zonsondergangen, heerlijke soufflaki en zoete Griekse wijn. We mogen weer leven. Viva la vida!

Slapen bij Saint John
We zijn gek op de Griekse eilanden en kunnen niet wachten om te gaan. Goed voorbereid gaan we op reis. Negatief getest en gevaccineerd. Pap breng ons om 1.00 uur naar Amsterdam waar we keurig op tijd inchecken volgens de Covid regelementen (waar we overigens weinig van merken afgezien van de mondkapjesplicht aan boord) en na een nachtvlucht van ong. 3 uur van Amsterdam naar Mykonos landen we om 8.45 uur in ‘t mooie Griekenland. De mondkapjes mogen af en de shuttlebus staat klaar om ons naar ons hotel te brengen. Daar wacht ons een warm welkom. We krijgen een lekker welkomsdrankje en een upgrade naar een (nog) mooiere suite met uitzicht over zee. Het voelt vertrouwd en het is ‘good to be back’. We doen een klein dutje omdat we de hele nacht onderweg zijn geweest en ploffen daarna op ons vertrouwde schommelbed. De zon schijnt als nooit tevoren en ons uitzicht is magisch mooi!

 

Kaliméra
Het personeel van Saint John vindt het te gek dat we terug zijn om te shooten. We mogen net als enkele jaren geleden overal foto’s maken. Moeilijk is dat niet mit dit magische uitzicht en omdat het laat in het seizoen is, lijkt het alsof we alles voor ons alleen hebben.

Beautiful Greece
Everything feels & looks like heaven. Dat is het ook. Bovendien is het weer (26-32 graden) perfect en dan te bedenken dat het al oktober is. Zo’n mooi weer hebben we thuis de hele zomer niet gehad. Verkoeling zoeken in the infinity-pool vereist echter wel ‘guts’. De temperatuur van het water is freezing koud, dat zou je niet denken als je naar deze plaatjes kijkt.

Het kapelke
Het voelt vertrouwt om terug te zijn. Langs onze suite ligt dit prachtig kleine kapelke en omdat we met Kyono middenin de herfst en wintercollectie zitten, shooten we alvast een beetje de voorjaarscollectie van 2022. Vlakbij het kapelletje is een mooie trap met doorkijk naar beneden. The perfect place to shoot denken we. Onmogelijk om al onze ibizarokken hier te shooten. Probleem is dat alle rokken handgemaakt in India zijn en allemaal anders zijn. Dat maakt ‘t lastig, maar goed, we beginnen bij ‘t begin.

Shooting time
Trap op, trap af…tien keer op en af en nog een keer, dan wapperen… héél véél wapperen. Rok naar links, rok naar rechts, trapje omhoog en weer trapje omlaag en nog een keer! Hilarisch. Maar goed dat niemand ons hier ziet stunten. Of ‘t wat wordt geen idee en of het goed genoeg is voor de website, ook geen idee, maar schik hebben we wel. De stand van de zon is zoals altijd een dingetje, die zakt langzaam in de zee. Het is echt overal prachtig en we plaren net zo lang tot de zon onder is gegaan.

Mykonos, Island of the wind.
En dan gaan we naar Mykonos stad, we weten inmiddels de weg en we weten ook dat het waar je ook bent op het eiland, het overal waait. Alsof een warme föhn altijd over het eiland raast. Allereerst nemen we een kijkje bij de beroemde windmolens.

Little Venice
“Little Venice” is een van de meest romantische plekken van Mykonos. De mooie oude zeemanshuizen liggen direct aan de rand van de zee, and we’re lucky, er is volop plek. Terwijl de golven tegen de kade beuken drinken we gezellig ‘n drankje aan de waterkant na eerst gekeken te hebben of we het droog houden. Happy hour kennen ze hier niet. Ze weten maar al te goed dat al die duizenden toeristen allemaal honger en dorst hebben en de prijzen zijn dan ook niet misselijk.

Windmillcocktail
De prijzen van een drankje liegen er niet om. Voor een gemiddelde cocktail ben je hier in Little Venice al gauw €18,00 kwijt. We besluiten er een te delen. Geen zuinigheid maar het is tenslotte pas 12.00 uur en we hebben nog niet gegeten. Niet echt een slimme actie zo pal in de zon aan het water maar ons uitzicht is top en de famous ‘Windmillcocktail’ smaak delicious. Jamas!

Negrita
En dan ontdekken we een klein restaurantje/barretje Negrita, het heeft veel weg van ons ‘Boca’ en we voelen er ons helemaal thuis. Zeker als we onder een enorme (nep) bougailville lopen en op een uniek terrasje aan zee komen. Er zijn maar een paar tafeltjes en de golven klotsen tegen de kade. Wat een unieke plek!

Jamas!
Nog maar een drankje dan:) We horen dat als je hier wilt eten je 30,00 p.p. per stoel reserveringskosten kwijt bent (zonder eten of drinken). We snappen het wel, simply the best place and best vieuw in town voor een hapje of drankje. En zo verdienen ze met maar een paar tafeltjes toch aardig wat. Slim zijn ze wel, die Grieken!

Into town
Het is heerlijk om in alle rust door de smalle straatjes te lopen langs de witte huisjes met blauw geverfde deuren en ramen.

Meet & Greet
Jawel, dan plots staan we oog in oog met de zelfde hunk als 3 jaar geleden. Nog steeds even knap maar gezellig babbelen ho maar. We hebben schik omdat we hier toen ook foto ‘s gemaakt hebben. Dan komt iemand vragen wat we aan ‘t doen zijn. Het blijkt de eigenaar van de bijbehorende Art-galerie te zijn. Hij vind ons verhaal prachtig. You make pictures Aphordite zegt hij… as much as you want.

Peentjes zweten op weg naar Paros
We nemen afscheid van Saint John en de shuttle brengt ons naar de haven voor de overtocht naar Paros. Alles goed geregeld, we ontvangen de boardingkaarten en wachten op de snelle Seajet die ons in 45 minuutjes naar Paros zal brengen. Maar dan…vlak voor vertrek komt een politie alle QR-codes controleren. Volgens het Ministerie van Volksgezondheid hebben we geen negatieve test nodig om aan boord te gaan. Dat zou alleen zo zijn als we van het vaste land naar een eiland zouden varen. We laten alles zien maar de politie houdt voet bij stuk. We moeten back to town voor een test. De stoom komt ons uit de oren, wat denkt die ouwe knakker wel. We hebben het bewijs van de Griekse overheid zwart op wit maar we mogen niet de boot op. We vragen het na bij de maatschappij zelf waar we de boardingpassen gekregen hebben. Onzin zeggen ze, ‘you can go on board”, no problem at all. Wij weer terug maar nee, we komen er niet door. Wat nu?! De Seajet vertrekt in 10 minuten. We bedenken een plan om aan boord te komen en lopen boos en teleurgesteld langs de politie weg naar de achterkant van het gebouw. Daar kleden we ons om. Ik verruil mijn witte jurk met losse haren voor een zwarte broek en shirt en mijn haren moffel ik weg onder een pet met een strakke knot. Mam zet een grote hoed op en de mondkapjes trekken we zo ver mogelijk over ons gezicht. We splitsen ons en mengen ons in de mensenmassa… ver uit elkaar.

We zweten peentjes, zeker als een politiewagen (oude verroeste Panda met zwaailicht) op ons afgereden komt. We voelen ons allesbehalve als de boze politie ook nog eens enkele minuten pal naast me gaat staan zonder het in de gaten te hebben. Zo sluipen we aan boord, so far so good, maar dan raken we elkaar kwijt. Paniek! Mam denkt dat ik eruit gepikt ben en toch aan land ben. Ze tuurt naar de kade maar zie niets. De ergste senario ‘s gaan door haar hoofd als de Seajet zijn klep langzaam sluit en vertrekt… nog meer paniek. Contact maken kan niet eens want ik heb mam’s mobile in mijn tas (hoe dom). En dan, na een hectische zoektocht in de laadruimtes van de boot vinden we elkaar middenop zee terug. We huilen en lachen tegelijk. Wat een belachelijk avontuur. De drie kwartier vaartijd zitten we stilletjes langs elkaar bij te komen. Eenmaal aangekomen in Parikia worden we door een allerliefst Grieks meisje opgehaald en naar ons nieuwe onderkomen gebracht. Wauw… en dat overtreft al onze verwachtingen!

What a vieuw
We weten niet eens in wat voor klein dorpje we zijn beland als we afgezet worden bij ons Airbnb villa-huisje bovenop een heuvel omringt met olijfbomen en een kleine wijngaard met uitzicht over de baai en de blauwe Egeische Zee. Woow wat een pracht huis, pracht plek en pracht vieuw. We zijn speechless. Een schommelstoel bengelt stilletjes op de veranda, de jacuzzi nodigt uit tot lekker bubbelen en in ‘t huisje is ‘t knus en ontbreekt het ons aan niets. Ook hier kijken we vanuit ons bed kijken zo over de zee.

IJskoude jacuzzi
Er staat bovendien een heerlijke fles Griekse Cava voor ons klaar en voor €30,00 per dag huren we een auto van de eigenaar, super handig om het eiland te gaan verkennen. We settelen ons en we denken een duik te nemen in de jaccuzzi. De zon zakt langzaam in zee en het plan is om al bubbelend in de jacuzzi de wijn te proeven en erin te blijven totdat de zon weggezakt is in de zee. Het plan is goed alleen… het water is echt freezing koud! Haha.

Cathing the sun
Maar ja, wat doe je als je een boutique hebt en een webshop en de nieuwe bikini’s wil shooten op een magische plek als hier? Juist, dan duik je er gewoon in ook al is de temperatuur van het water zeker 20 graden kouder dan de buitentemperatuur. Blijven lachen chica… niemand ziet dat je het ijs en ijskoud hebt hier. Toch?

Keep smiling
Alles voor een mooi plaatje. Zo gooien we rozeblaadjes in de jacuzzi omdat we denken dat dit wat romantiek toevoegt aan de foto. Zeker leuk maar de blaadjes zakken naar de diepe bodem van de jaccuzzi en we moeten opnieuw erin om ze eruit te halen. maar zo koud en diep is niet te doen. Met een bezem proberen we ze omhoog te krijgen. Zo plaren we een uur lang om ze eruit te krijgen maar goed. Schik hebben we!

Exploring Paros
Het bergachtige eiland Paros is klein, ietsje groter dan Texel. We zien al gelijk dat het hier veel groener en heuvelachtiger is dan op Mykonos. Met onze witte Panda tuffen we het eiland rond en gaan we op ontdekkingstocht. Allereerst nemen we een kijkje in Naoussa, een schilderachtig en gezellig vissersdorpje met witte huisjes, smalle steegjes en een haventje. We lopen door de pittoreske straatjes met restaurants, vistaverna’s, cafés en leuke winkeltjes.

Verlaten Naoussa
Aan de haven zien we de overblijfselen van een Venetiaans kasteel en de watermolens. Het is super leuk hier, alleen… waar is iedereen? Alles is verlaten, we komen geen enkele toerist tegen en de terrasjes zijn vrijwel allemaal verlaten.

 

Marpissa
Verder naar Marpissa, één van de oudste dorpjes op Paros. Het is een echt cycladisch dorpje en ligt op een lage heuvel in het oosten van het eiland. We zien veel witte huisjes, smalle geplaveide steegjes, molens en ‘n klein dorpsplein. De huizen van het dorp zijn honderden jaren oud en we schrikken echt van de staat van de huizen. De helft staat op instorten, is leeg en vervallen. Het lijkt wel een ghost-town. Het gekke is dat de eeuwenoude kerk er nieuw en gerenoveerd uitziet terwijl de rest compleet vervallen is. Slechts een paar huizen lijken bewoond. Dan ontdekken we een klein restaurantje… tenminste, dat denken we. Er staan tafeltjes en het ziet er vanwege de muurschildering en gekleurde stoeltjes fleurig uit. We hebben wel zin in ‘n hapje maar helaas, ook nobody here. We krijgen steeds meer het idee dat we op een of andere filmset lopen en krijgen de slappe lach.

More Marpissa
En dan ineens, dwalend tussen de vervallen huisjes en alde kneut zien we dit schattige huisje. Er staat een doosje voor de deur met het verzoek dat als je een foto maakt er iets in wil doen om voer voor de poes te kopen. Haha, we moeten er om lachen, nemen wat kiekjes en doen braaf wat geld in het doosje. De poes heeft weer te eten….of… het baasje heeft weer geld voor een borreltje:)

Lovely in pink
Later blijkt dat dit huisje de hotspot is in Marpissa voor instagramfanaten. Ja, dan snappen we dat bakje voor de deur helemaal want als het hier zomers druk is en iedereen betaald voor een foto dan levert dat aardig wat op. Wat een likje zacht roze verf en een bougainville al niet kunnen doen. Slim!

Van Parikia naar Lefkès
Hoe leuk is ‘t om met ons autooke het eiland te verkennen. We rijden kriskras het hele eiland over en ontdekken mooie verlaten strandjes en baaitjes. Niet alleen Kolymbithres beach verovert ons hart maar ook de kleine visrestaurantjes met terrasjes in en langs de waterkant waar inktvissen te drogen hangen laten ons hart sneller kloppen. Hoe leuk is het hier overal.

Lekfkés
Op zoek naar Lekfkés. En daar belanden we van een villa op ‘n bergtop in een soort van Hans en Grietje huisje in een piepklein spierwit dorpje. ‘Tante’ staat ons op te wachten bij de bushalte met de sleutel. We rijden in het kleine Lefkes 2x langs haar heen zonder haar te zien. Ze ziet ons wel en waagt het om half op de weg te springen als we de derde keer voorbij komen. Ze komt niet meer bij van de lach. We parkeren de auto aan de rand van het dorp want in de oude dorpskern kan alleen gelopen worden. Door de smalle straatjes banen we ons een weg met onze koffers bergafwaarts op zoek naar ons huisje.Tante is vast rond de 70 denken we, maar ze is erg fief en hip. Ze heeft de kleinste koffer op wieltjes maar vind die mega zwaar…wat erin zit vraag ze? ‘Gold’?!

Knibbel knabbel knuisje…
‘Tante’ geeft ons een rondleiding door het piepkleine huisje dat al meer dan 400 jaar in de familie is. Ze is super trots. Haar voorouders waren belangrijke mensen in het dorp en haar over over grootmoeder was verloskundige en famous hier in town. Foto’s van verre familie hangen aan de muur. Het is door de dikke wanden heerlijk koel binnen. Kaarsjes staan op tafel, schoon linnengoed ligt keurig gevouwen op het oude antieke bed. Bovendien heeft ze als een moeder voor ons gezorgd. De koelkast zit helemaal vol boodschappen die we allemaal mogen gebruiken. Water, frisdrank, wijn, biertjes, ouzo, brood, kaas, boter, koekjes, chips, chocola… het kan niet op. How sweet!

Pure verwennerij
Wat een lief mens is ‘tante’… ze wil alles weten over Kyono en zegt tussen neus en lippen door dat douchen wel gaat maar dat de boiler klein is dus… ‘hurry’ als we geen koud water willen. Haha. All people make pictures hier zegt ze hier. ‘Ask 1 dollar for a picture and you become rich’. Dat snappen we wel want dit is zeker een van de redenen dat we hier slapen want ook wij willen hier shooten voor Kyono. Ideaal, niet sjouwen met kleding maar gewoon heel handig binnen omkleden en knippen maar.

Wandelend door Lefkès
We houden het voor gezien met shooten en lopen een rondje door het dorp wat op een soort van labyrint lijkt. We willen een kaarsje branden in de kerk en dan lopen we zomaar tegen dit plekje aan. Tsja en verliefd zijnde op bougainvilles, knippen we ons suf hier.

Labyrint
Lefkés wat op een doolhof lijkt en amfitheatersgewijs gebouwd is, is echt prachtig! Het dorpje heeft spierwitte huisjes en hele nauwe steegjes, vroeger zo gebouwd om de inwoners van het stadje te beschermen tegen zeerovers. Het is echt heerlijk om hier te wandelen en op een terrasje op één van de vele pleintjes even te relaxen en te genieten.

Back in time
We lopen naar de haven en zien een pracht van een schip liggen. Barbarossa toch hier? Nieuwsgierig als we zijn klimmen we aan boord en gaan we op onderzoek. Al gauw slaat onze fantasie op hol en wanen we ons op de Black Pearl. We verkennen het hele schip. Wat zou het gaaf zijn om hiermee te varen! Tegelijkertijd vragen we ons af hoe ‘t vroeger allemaal wel niet ging aan boord.

Kaptain Sparrow
Totaal geen last van hoogtevrees te hebben wil ik in de mast klimmen, haha of dat een goed plan is geen idee maar ik wordt angstvallig in de gaten gehouden door iemand die toezicht houd op de boot. Johny Depp en Orlando Bloom zijn in geen velden of wegen te bekennen en dat is nou jammer. Onze Piraten-bubbel spat uit elkaar en na een tijdje rondgesnuffeld te hebben zetten we weer voet aan wal.

Famous Barbarossa
Na ons piratenavontuur lopen we Naoussa in. Rondom de haven waren we nog niet geweest en hier is ‘where the magic happens’. Wat een gezelligheid! Naoussa is een vissersdorp, dus het verbaast ons niet dat er veel vistaverna’s zijn. Opvallend is dat bij bijna elk restaurant inktvissen te drogen hangen, ze worden op houtskool gegrild en het is één van de specialiteiten van Naoussa. Rondom ‘famous restaurant Barbarossa’ veel bedrijvigheid maar lege terrassen. We zijn wat aan de vroege kant, nog niet alles is open, maar wat is het hier leuk met al die terrasjes langs de waterkant.

Naoussa
Naoussa heeft een klein beetje weg van Mykonos town 20 jaar geleden. In de zomer komen hier normaal gesproken veel toeristen. Vanwege corona de afgelopen twee jaren niet. Alles lag plat horen we van iemand en dat is goed te zien. Bovendien is ‘t bijna het einde van het seizoen, veel winkeltjes en restaurantjes in het centrum zijn leeg of verlaten.

Say cheese
Het gaat allemaal veel te snel. Wat zouden we er nog graag wat daagjes aanplakken maar dat gaat niet. We boffen sowieso al om hier te kunnen zijn. De laatste dag in ons Hans en Grietje huisje shooten we dan nog maar een keer op het zelfde plekje andere jurken. De prachtige zijde jurken uit India zijn echter al verkocht voordat ze online staan.

Goodbye Paros
Time flies when you’re having fun. Das zeker waar. We nemen afscheid van ons huisje, leggen een hart van bougainville-blaadjes op tafel met een bedankje voor ‘tante’, en laten bij de plaatselijke apotheek een test doen voor ‘t geval ze weer moeilijk gaan doen bij de boot. De auto leveren we in bij de windmolen aan de haven.  

Back to Mykonos
Na super genoten te hebben op Paros komen we na een vlekkeloze overtocht van 45 min. met Seajets weer terug op Mykonos. Gelukkig dit keer geen gekke taferelen met politie-controle’s bij de boot. We hebben opnieuw getest, alle QR-codes op zak maar dit blijkt niet nodig te zijn. Er is helemaal niemand. Iedereen kan zo aan boord stappen, met of zonder ticket, met of zonder QR code. We zijn het spoor bijster en denken met angst terug aan de heenreis.

Genieten
Stiekum verlangen we terug naar Saint John maar eenmaal bij ons laatste hotel valt onze mond open van verbazing. Wauwww! Dachten we dat Saint John de wauw-facter had, ook hier is het uitzicht magisch mooi. We settelen ons, krijgen een prachtige suite met zeezicht omdat er iets niet klopt met onze boeking en ploffen op een heerlijk bed met uitzicht over de baai, de zee en de bergen. Pal voor onze neus gaat de zon onder. Magical!

Breakfast @ the pool
Een ontbijtje bestellen moet heel onpersoonlijk via een QR code. Moge dat hip en trendy zijn, we kunnen geen QR code meer zien. We lopen liever langs een klein buffetje met verse jus en croissantjes. Maar zeuren doen we allerminst want we mogen ontbijten op de ligbedden op de rand van de infinitypool en dat is….magical!

We kunnen hier de hele dag dromen met onze ogen open, dat doen we dan ook nadat we eerst wat foto’s hebben gemaakt voor de website. De knul van de bediening brengt speciaal voor ons een dienblad vol lekkernijen. ‘Looks good on the picture’ zegt ie:) Wat moeten we zeggen als je naar deze plaatsjes kijkt. Niets eigenlijk want de beelden spreken voor zich. Het is gewoon magisch mooi hier! De infinitypool heeft de wauw-factor en lijkt zo over te lopen in de donker blauwe zee.

Island of the wind
Het is heerlijk warm en de wind voelt tropisch aan. Mykonos wordt niet voor niets ‘the island off the wind’ genoemd. Waar je ook bent op het eiland, het waait echt overal.

Back in Little Venice
De locatie van het hotel is echt top, want we lopen niet alleen snel naar de windmolens maar ook naar klein Venetië. De golven gutsen over de terrasjes. Natuurlijk kunnen we het niet laten om een drankje te doen bij ons favoriete cafétje ‘Negrita’.

More Mykonos
We krijgen de dag wel om, al wandelend langs alle terrasjes, cafeetjes en winkeltjes langs de kust. We kijken van afstand hoe iedereen het perfecte instagramplaatje probeert te maken. Vermakelijk om te zien.Dikke cruiseschepen meren aan en al die toeristen komen met kleine bootjes naar Mykonos-stad. “Little Venice” is een van de meest romantische plekken van Mykonos. De mooie oude zeemanshuizen liggen direct aan de rand van de zee. Helemaal geweldig is het uitzicht bij zonsondergang. De witgekalkte gebouwen tegen de achtergrond van de azuurblauwe Egeïsche Zee zijn een adembenemend mooi plaatje. De laatste uurtjes in Mykonos-stad genieten we van al ‘t moois om ons heen. Wat gaan we het hier missen als we straks weer thuis zijn en volop in koud herfstweer belanden.

Efcharistó
Wat een te gekke tijd hebben we gehad en wat zijn we graag in Griekenland. Dat eilandhoppen bevalt ons wel. We bedenken dat we Kreta, Corfu, Mykonos, Paros en Santorini hebben gezien. Nog veel andere eilanden te ontdekken dus.
Tsja en dan is het toch echt tijd naar huis te gaan. Ons laatste avondje is er een als uit een romantisch boek. We genieten van een zwoele na-zomeravond op ons balkon van de ondergaande zon. Het was geweldig! Eυχαριστώ για όλα

Nerver give op my dreams
Eenmaal terug belanden we vol nieuwe energie middenin de herfst en winter collectie. Maar dan stijgt het aantal coronabesmettingen opnieuw gigantisch en een totale lockdown volgt opnieuw. Boetiek en reaturant moeten weer dicht. Dankbaar online te kunnen verkopen, maar toch… wat een rare wereld. De beloofde steunpakketten zijn een utopie. Het is financieel zwaar, maar net zoals andere ondernemers blijven we vechten voor onze dromen. We will survive!